zondag 29 augustus 2010

Bevallingsverhaal - What a story!



Eigenlijk begon het in de nacht van zondag op maandag (22/8-23/ van vorige week; had last van lichte weeën, maar was weer enorm kortademig en ventje had me overtuigd om toch maar eens naar de materniteit te gaan.
Daar aangekomen nachtje aan de monitor gehangen en rond 8u30 is mijn gyn me komen opzoeken om uit te maken hoeveel opening ik al had enz...
nog geen wijziging tov de week ervoor; dus 1 cm en baarmoederhals nog niet volledig verweekt... naar huis gestuurd en moest dag nadien (dinsdag 24/terugkomen voor 40 weken onderzoek. La même chose de dag nadien dus; monitor gehangen, nog steeds lichte voorweeen en off course nog steeds 1 cm opening...

Bon, gezien ik nog steeds met die chronische sinusitus zat + kortademigheid stelde ze me voor om vrijdag (27/ terug te komen, weer monitor en nog eens vaginaal onderzoek voor opening; daarop gebaseerd ging ze bekijken of ik de dinsdag nadien (31/ zou ingeleid kunnen worden.

Zo gezegd zo gedaan; woensdag - donderdag & vrijdagvoormiddag ging tergend traag voorbij; had nog steeds last van die voorweeen, maar eindelijk was het vrijdag 14u; eerst weer monitor, nadien op consultatie bij gyn...
teleurstelling... nog STEEDS 1 cm...
Nu had ik haar in het begin van mijn zwangerschap al een paar keer gezegd dat ik last heb bekkenbodemspier en dat ik een tijdje bij de kine geweest was om dit te stimuleren.
Misschien op dat moment moet ze nog eens de klik gemaakt hebben daarnaartoe en ze besliste mij een HCG te laten ondergaan...
ik naar het fotolab; alles ging zo tergend traag voorbij... en foto laten maken.
terug naar gyn (ondertussen was het ver 17u00) en rond 17u30 mocht ik terug binnen bij haar...

Verdict: de scan wees uit dat ik op 3!!! plaatsen te NAUW ben in mijn bekkenbodem om op een normale manier een kind te baren... dat was het negatieve nieuws, het positieve nieuws was; vertelde ze; dat ik om 18u30 een keizersnede mocht ondergaan om ons manneke geboren te laten worden..

Ik zweer het: op dat moment voel je de aarde vanonder je voeten wegschuiven; allerlei rare gevoelens komen naar boven... Eindelijk, maar ook onzekerheid.
Want; stel je voor; had ik geen scan gehad; en dit weekend zware weeen had gekregen; had mijn kind dan niet in gevaar geweest... ik mag er niet aan denken; en ik ga dat ook niet doen.

Dus; om 18u mij klaargemaakt om naar OK te gaan, eerst weer 4 x misprikt (het lijkt maar niet te lukken bij mij om mij deftelijk te prikken) in mijn hand voor baxter en dan tot 3x toe epidurale in mijn rug herstoken... (zie nu mooi blauw op mijn rug) pijnlijke zaak natuurlijk.

Jelle mocht dan komen en gyn en assistent gyn waren al begonnen met snijden. De 2 raarste momenten die ik meemaakte:
1/ de geur van je eigen verbrand vlees...
2/ het breken van mijn vliezen; gezien ik enorm, maar dan ook enorm veel vruchtwater had verwachte ik mij al aan iets; maar in dit geval; ze voorzien bij een keizersnede 2 'bakken' aan de zijkant van de operatietafel; ik voelde letterlijk het warme vocht langs beide kanten uit me stromen en terechtkkomen in die bakken, dat geluid ga ik nooit vergeten; kluts kluts tegen de zijkant van die bakken.
Enkele seconden later hoor ik geween; onze zoon is er!!!!!

Direct naar de kinderarts die de overtollige slijmpjes verwijderd uit neusje en mondje en heel even zie ik mijn zoon, dat mag je dus letterlijk nemen; denk dat ik hem 5 seconden gezien heb (en dan nog zonder bril...)
Lander wordt in Jelle zijn armen gestopt en mag direct door naar de kamer; ik moet wel nog 'opgelapt' worden natuurlijk... dit worden de ergste 45 minuten uit mijn levern... eindeloos veel geduld.... en dan EINDELIJK; omstreeks 20u00 naar mijn kamer, naar onze zoon, ons ijsprinsje.

ik weet niet meer of hij binnengereden werd in zijn bakje of de vv hem gedragen heeft; maar ik weet wel nog vanaf het moment dat ik hem zag was ik verliefd op mijn zoon; zo perfect, zo onaangetast, zo puur!
Dit is het moment waar we al jaren op zaten te wachten, waar ik de laatste 9 maand (en 4 dagen) naar getracht had... onze zoon; nu eindelijk in onze armen. Liefde - Aanhankelijkheid - Nieuw leven - Dromen - Eigenheid - Rijkdom = LANDER, onze wens, onze droom die eindelijk werkelijkheid is geworden.

Lander - 27/08/2010 - 19u02
gewicht: 3.640kg
lengte: 50 cm

donderdag 19 augustus 2010

The final *waggel, waggel* countdown



Geef toe, wat een helse rit hebben we er *bijna* opzitten!

Toen we vorig jaar enkele dagen voor kerst het nieuws kregen dat de terugplaatsing van begin december ons een mogelijk ijsprinsje of ijsprinsesje zou opleveren; waren we zo in de wolken dat we er niet bij stilstonden 'dat het nu eindelijk gelukt was',
hoe emotioneel ik nu nog ben als ik de talrijke pogingen inseminatie, IVF en ICSI nalees op de vorige blog en de eerste kennismaking met onzen 'bryan' tijdens de eerste echo in Jette, de goosebumps staan op mijn armen :)
Het besef dat we mama en papa gaan worden is iets dat je niet kan vatten en nog minder beschrijven, het gevoel dat door je heen gaat, dat immens geluk, ohhh wat kijk ik er toch naar uit om ons ventje in mijn armen te houden.

Wat is 9 maand toch gevlogen; uiteraard (Veerle zou Veerle niet zijn) met de nodige ups & downs natuurlijk.
Periodes van misselijkheid, mottigheid, sinusontsteking, hoofdpijn, rugpijn, menstruatiepijn; het is zo vergeten als je weet wat je ervoor in de plaats gaat krijgen.

Ik ben ook wel wat geduldiger geworden (denk ik), heb er mij bij neergelegd dat ons ventje zal komen wanneer hij er zin in heeft; maar heimelijk hoop ik toch nog op een leeuwke (gelijk de mama), dus; graag morgen, dit weekend of ten laatste maandag in gang schieten aub.

Ben eens benieuwd wat het bevallingsverhaal gaat zijn; of we uberhaupt over onze due date gaan (neeeeeeeeeeeehhhjeeeee), de pronostieken van 15/8 zijn vervallen ondertussen, dus misschien dan toch in het weekend van 21/8? Of 28/8??? (dan ben ik al 5 dagen overtijd) Het enige wat ik hoop is dat ik nog in augustus beval (pleazzzee?), echt niet op 1/9...
Worst case scenario: inleiding op 3/9 (10 dagen na datum), maar dat kan ik mij echt niet voorstellen; kan amper ademhalen & al dat vruchtwater dat ik meedraag.

Na nu al 4 rusteloze nachten zou ik het leuk vinden om eens langer dan 2 à 3 uurkes te slapen, onzen actieven boy komt s'nachts tot leven, tot een beetje ongenoegen van de mama; die haren draai niet meer vind & wakker ligt, wel een goede oefening al zeg ik het zelf naar het thuiskomen toe :)



*waggel* *waggel* & heeeel wat vruchtwater


Wat gaat dat geven als mijn vliezen breken met al dat vruchtwater?
hihi, wel in elk geval geen druppeltjes, maar eerder een waterval(letje), volgens de gyn heb ik zoveel water dat ik ophou dat dit wel eens een klein overstromingske zou kunnen veroorzaken. Maar look @ the bright side: veel vruchtwater = veel gewicht in één keer kwijt; mag ook wel; ben 21kg bijgekomen!



om af te sluiten wens ik mezelf dit toe: laat volgend blogverhaal er één zijn over de bevalling zelf; niet meer over 'het wachten op'.

We houden jullie op de hoogte!!!

Veerle, Jelle & ...

zaterdag 7 augustus 2010

Een boompje opzetten over walrussen, dikke olifanten & neushoorns

Hoe ik me lichamelijk voel?

Wel, een beeld zegt soms meer dan woorden, dus bij deze:


als een olifant oftewel iets meer realistischer: een oud vrouwke in het lichaam van een 30-jarige;
last van bekkenbodemspier/bekkeninstabiliteit, niet als ik bezig ben, maar als ik na een inspanning uit de zetel kom, moet ik me draaien en keren en doet alles gewoon PIJN. Bon, dan weten we tenminste waar we binnen 30jaar last van gaan hebben. Ocharme dat rugske... kan gewoon soms geen kant meer uit :)

Snurken (das dan voor de walrussen onder ons)
Normaal gezien is bij ons thuis mijn ventje de brombeer s'nachts, maar nu is het de omgekeerde wereld en zorg ik voor de decibels, haha, soms zo hard naar het schijnt dat ie beneden in de zetel gaat liggen.
En ik maar denken dat het te maken heeft met mijn chronische sinusitus, maar blijkbaar is het vrij gewoon om als hoogzwangere te snurken.

the R-r-r-reflux
aka 't zuur hebben....
3e zaagpuntje op rij... mijn god; alsof ik een fles azijn uitdrink elke dag...
mijn maagzuur vloeit terug in mijn slokdarm vanaf het moment dat ik me eens buk of draai. Door een boerke te laten hoop ik dat dat zware gevoel weggaat; maar t'is eigenlijk alleen maar Maalox dat helpt.

Overtijd gaan?

Jaja geduld is een mooie deugd. Maar als je ziet hoelang de gemiddelde zwangere moet wachten op een wondertje en als je dan ook nog ziet dat er zoveel overtijd gaan, oeioei, ik hou mijn hart al vast. Maar zwanger zijn ben je 40 weken en dan is je babytje voorzien van alles erop en deraan; dus troost ik mij met het feit dat eind deze maand toch wel een ijs-prinsje (van ICSI) in mijn armen zal liggen.

Veerle x (minus 17 days)